Səninkidir
Ana
Körpə vaxtlarımda,
Beşiyimdə yatan zaman,
Layla çaldın həzin səslə,
Nəğmələrlə yuxu aldım,
Röyalarda seyran qıldım.
İməkliyə-iməkliyə,
Ta atışdım yeriməyə,
«Tatı-tatı bala»,
Deyə,
Nəğmə qoşdun, qoşma dedin.
Oxşamalar gülləndirdin.
Qışda ağır gecələrdə,
Tapmacayla şe´rlərlə,
Nağıllarla başım qatdın.
Qoşma dedin pərdə pərdə.
Məndə olan bu şəlalə,
Həyəcanı sən oyatdın,
Cür-bə-cürə söz öyrətdin.
Yağış yerə damlayanda,
Qış ötülüb yaz çatanda,
Ulduz süzüb ay batanda,
Qızaranda dağda batı,
Qəmlə hicum eyləyəndə,
Gözlərindən yaş damladın,
Könülündən söz, bayatı,
Məni qıldın dərdlə aşna.
Boy atdıqca, iftixarla,
Boyuma sən boy boyladın.
Mənə corab toxuyanda,
Kürsüdə bağrına basıb,
Əzizliklə soy soyladın.
Beləliklə boya çatdım.
Yenə sözdən əl üzmədin,
Cavan vaxtım çaşan zaman,
Sözlə mənə inam verdin,
İncitdimsə çoxda səni,
Dodağın heç vaxt büzmədin.
Ürəyimin zəmisində,
Ana, şe´rin toxmun səpdin.
Öz oğlunu şair qıldın,
İncə qəlbə sözə malik.
Ana şerim bəs deməli,
Səninkidir, səninkidir.
Ana, mənim söz dövlətim,
Səninkidir, səninkidir.
Qurban olsun şe´rim sana,
Ey hünərli bilgin ana.
Söz dövlətim qurban sana,
Özüm ana, gözüm ana...
Sözü kəsgin
Həmədan danişgahında «Türk mədəniyyəti»
Movzuunda danışdığım munasibəti ilə.
Buəli mədfəninin nəzdində,
Həmədan şəhrinə bağlı «Biliyurd»!
Gəlmişəm, dinlə mənim sözlərimi:
«Səndə dörd yüz cəvanım dərs oxuyur,
Tikmişəm onlara mən gözlərimi!
Qoyma Təbriz silinə beynindən,
Qoyma köksüz yaşasın övladım.
Birdə çeynətsən əgər tariximi,
Qalxacaq etirazım fəryadım,
Sinən üstə qoyaram dizlərimi!
Elm ocaqlarını təsxir etdim,
Mən, şərəf qaynağı, adım Təbriz,
Mədəniyyət yaradıb ad etdim,
Səndə tarix boyu çox saldım iz!
Burda axtarmalıyam izlərimi!
Təbrizəm, doğduğum hər bir fərdim,
Yeni hakim yaranır hökm eləyir,
Gördüyün dinlədiyin Düzgünə bax,
Elmi ötgün, sözü kəsgin danışır,
Tikmişəm mən ona öz gözlərimi.»
Bura «əl-Xəlil»dir
Bir dinlə Təbriz:
Burası «əl-Xəlil»dir!
Uzun əsrlər şəhəri,
Fələstin toprağının qaşdaşı,
Bilinməyir yaşı.
İbrahim hərəmini qucağında saxlayan yurd
Buradır!
Ətrafını sarmış yırtıcı ayı, ac qurd
Buradır!
Bəli, burasıdır.
Mən unudmamışam Kəfər Qasimi,
təl zətri
təl yasini
İndi təkrar olur o dəqiqələr,
Açılır qarşımda çox dəfinələr.
Şəhadət gənci var bu dəfinələrdə,
Qanlı qılınclar saxlanır bətnində onun.
Zənn etmə cinayət elə bugünmüş!
Tarixin ən əski səhifələrini,
Qana boyamışdır Bəni-İsrayil
Ləenu deyibdir Quran da ona
Əlləri zəncirə bağlanmış demiş.
İndi lakin bə´zən əllərin açmış
Özün üstün nəjaddan sayan şovunist
Musəlman qanına bələyir hər gün
Bura «əl-Xəlil» dir
Fələstin toprağının daş qaşı
Bilinməyir yaşı.
Qana bələndilər məzlum Ərəblər...
Onların da yaşları
Əl-Xəlil yaşı kimi heç bilinməyir...
İnsanlıq yaşı qədər yaşları vardır.
Ölməmiş burda öldürülənlər
Onların qanları
Mənim damarlarımda
Sənin damarlarında
Dolanır Təbriz.
Bura «əl-Xəlil»dir
Bosnada Serblər
Qarabağda Daşnaklar
Hamısı bilir ki
Bura «əl-Xəlil»dir...
Sultan Ərk
Mən yaramdan qan gedəndə,
Bivəfalar yan gedəndə,
Qorxmadım tərpənmədim heç,
Göylərə yüksəldi başım,
Canımı cananıma qurban edəndə.
Gün bə gün başım ucaldı,
«Ölməsin Düzgün» eşitdim.
Kölgəsində ərlərin ərlər yaşadı,
Ərki millət qəlbinə sultan edəndə.
İnqilab oldu,
Yuvasız qaldı düşmən,
Qorxdu düşmən...
Qaçdı düşmən
Qaçmağilə millətə yol açdı düşmən...
Bir əmanət tək sənə tapşırdı Düzgün:
«Ərk»dir bu,
Yıxma nadan! rişəsi çox bərkdir bu
Candı cananın evində
Millətin qəlbində,
«Sultan Ərk»dir, bu.
Naşad
Yuxlasın həştisində qoy qapıvın,
Yeri yoxdur, yuvası yoxdur onun.
Dar-dünyada sərvətin seyr et:
Döşəyi, yorqanı: iki qardun.
Sənin ol saxtakar cəlalına heç,
Dəyməz əsla inan onun ölümü.
Gündə onlarca insan öldürüsən,
Qorxmadan,
Heç çəkinmədən vurusan!
Gecədir indi,
Qoy yatıb yatsın
Balaca bu səfil sərgərdan
Gündüz öldürdüyünlərin oğlu...
Yeni kənddən gəlib o Təbrizə
Anası: «-Şəhrə get bala! iş tap
Qeyrətinlə çörək qazan da»
Demiş.
Sənə bir zəhməti ki yoxdur onun
Gir ev içrə, qazanda asmışlar
Həmdə, çoxlu yemiş.
Təbrizin neməti sənin olmuş!
Nə bilim kimlərin döliymişsən!
Buda təqdirdir ki şirazdan,
Gələsən burda şahlığa cəllad!
Qapıvın həştisində bürgələnə
Qarduna,
Yata naşad.
Həyat danışar
Təbrizim! qeyrətinmi cuşa gəlir?
Qarabağda kəsildi əmcəklər!
«Mığrı»da portaqal satan nakəs,
Sənəmi bağlayır özün? bilməm!
Son sözün deynə, susma, bəsdir, bəs!
Mən ki insanlığa vurulmuş uşaq.
Erməni, Rus, Fars bilməz idim.
Demə uydurma bir fəsanə imiş!
Belə bir gerçəyi bu aldanışı,
Mənə dövran açıb, zəmanə demiş.
Bu həqiqətləri kitab yazmaz,
Yaşayış göstərər həyat danışar.
Dinə namusa küsməsə insan,
Hər yetən fikrə-zikrə aldanmaz,
Canını yurduna edər qurban.