"وقتی بشارتی نیست"
- 30-
هر روز صبح كه چشم‌هايمان را باز مي‌كنيم، بايد تصميم بگيريم كه مي‌خواهيم آن روز را در بهشت باشيم و يا در جهنم. تصميمي كه گرفته‌ايم از همان ابتداي صبح در چهره‌ي ما و چشمان ما آشكار مي‌شود. نگاه‌هاي كسي كه مي‌خواهد روزش در بهشت سپري شود، درخشنده است. گويي كه چشم انتظار بشارتي است. با چشماني باز و هوشيار به اطرافش مي‌نگرد و آگاهانه ساعاتش را سپري مي‌كند. چنين كسي نمي‌تواند بهشتش را به خاطر منفعت‌طلبي‌ها، حسادت‌ها، خودبزرگ‌بيني‌ها به دوزخ تبديل كند.